مهمترین هدف خلقت انسان ، رسیدن به کمال که همان قرب الهی است، تعریف کرده اند.

راه رسیدن به کمال و قرب الهی ، عبودیت و بندگی است؛ و برترین جلوه ی بندگی در نماز تجلی می یابد، اما نه هر نمازی!

گاه می شود انسان به ظاهر نمازگزار است، اما به مقام نمازگزاری راه نیافته است؛ چرا که نمازی مرده و بی روح از او صادر می شود، نماز بی روح مانند طبیب مرده است که کاری از او بر نمی آید و درد بیمار را درمان نمی کند.

یکی از عواملی که به نماز روح می بخشد، «حضور قلب» است؛ اینکه انسان هنگام نماز، نماز بخواند و با خدای خویش سخن بگوید.

این امر ممکن و شدنی است، هر چند برای افراد مختلف یکسان محقق نمی شود و دارای مراتب است؛ و حتی میان دو نفر به یک میزان نیست.

"برگرفته از دانش نویسنده «سجّـاد جـوادی»"